KRATAK SADRŽAJ

1. ČIN

Djelo opisuje jednu staru priču Dubrovačke tradicije koja glasi da se na dan svetkovine Sv. Vlaha vjenčaju najbolji i najljepši par pastira i pastirice. Te godine na red su došli najljepši pastir Miljenko i najljepša pastirica Dubravka. 

​

Djelo započinje tako da Radmio (pastir) i skup pastira zovu dan i objavljuju svečanost vjenčanja najljepšeg pastira i pastirice (Dubravka i MIljenko).

​

          RADMIO: "Objavi, Danice, jasni zrak objavi,

                               čuj tihe vjetrice u ovoj Dubravi;

                                pršat su počeli po listju zelenu

                                zovući dan bijeli i dzoru rumenu.

                               O zvijezdo, najdraži od neba uresu,

                               ukaž' se, ukaži! Raskoše tve gdje su?

                               Žuđena Danice, objav' se, objavi!

                               I zvijeri i ptice, svaki te glas slavi;

                               sve te oči gledaju i srca sva hlipe

                              da nas svijeh opsjaju svjetlosti tve lipe,

                              da nam prije svane dan, blagi dan svečani,

                              i žuđen i čekan u ovoj svoj strani." [6]

​

Stari ribar se jada pastiru Radmiu kako je pobjegao iz Primorja jer tamo vlada "srdita zvijer" (Mlečani). Ribar hvali dubrovačku slobodu i on sam želi uživati u njoj. Ispričao je kako kod njih u Dalmaciji niti kamena kuća ne može zaštititi ljude od  Mlečana i njihovog iskorištavanja. Ribar je tužan što se u Dalmaciji čak i ljubav i poštenje kupuju novcem.

​

               RIBAR: "O Dubravo, slavna svima

                              u uresu slobodnomu,

                              lijepa ti si mojijem očima,

                             draga ti si srcu momu.

                              U veseloj ovoj sjeni

                             od čestitih tvojih grana

                             provesti je milo meni

                            dio najdraži mojijeh dana.

                            Tim raspinam mreže moje,

                            i u zavjet vješam vrše

                           na zeleno dubje tvoje,

                           po kom blazi vjetri prše." [6]

​

Miljenko je zaljubljen u Dubravku, no nije on jedini koji bi htio Dubravkinu ruku. Starac po imenu Grdan također je htio Dubravku i spreman je na sve da ju i dobije. Tijekom izvođenja predstave “Dubravka” u kazalištu, Grdan je osoba koja se nikada neće pojaviti na sceni zbog svoga izgleda (priroda mu nije podarila ljepotu).

Uz Grdana i Miljenka Dubavkinu ruku htjela su i dva satira, Goštak i Divljak. U vrijeme kada se Dubravka kitila sa skupom vila izbila je svađa između Goštaka I Divljaka. Prepirali su se tko je od njih dvojice ljepši i koji ima veće šanse osvojiti lijepu Dubravku.

​

          DIVLJAK : “Ljepši ti nego ja? Ko je tî tko veli

                             da ljepša jes šoja neg golub pribijeli?

                             Ovaku tko drugu vidje igdje nakazan?

                             Pastijera po lugu ne straši na blag dan!” [6]

​

U devetome skazanju starac po imenu Ljubdrag kritizira suvremeni svijet. Ljubdrag je ustvari autorov glasnogovornik. Kritizira ljudski rad, govori kako su poljoprivreda i stočarstvo zapušteni te kako je izgled postao važniji od same osobnosti.

    "Prije ko mrav odasvuda

      svak nosaše sebi hranu,

      sad, za nejmat malo truda,

      svak mre u lasti gô na stanu.

      Pr'je ne znahu prve vile

      što je svila u haljini;

      sad odjeće sve od svile

      nije seljanke kâ ne čini." [6]

​

​

​

​

​

​